Op tweede kerstdag begin ik samen met mijn vriend aan onze 'goodbye 2021 fietstour' van 3 dagen. Veel buiten, veel in het bos en vooral: veel bewegen. Door in de natuur te zijn is het voor mij vaak iets makkelijker om mindful te zijn. Maar ook dan gaat het niet vanzelf, blijkt maar weer.
We vertrekken vanuit ons huis in Arnhem, goed ingepakt de vrieskou in, vol goede moed en al snel denk ik de 'gewone dingen' zoals werk, de rommel in huis, en de kerstboodschappen achter me gelaten te hebben. Met zoveel moois en zoveel afwisseling in het landschap van de Arnhemse bossen lukt het mij goed om 'in het nu' te zijn. Ik snuif de geuren van het bos op, ik kijk naar de verschillende kleuren groen en bruin van de bomen, de bladeren en het mos en ik voel de koude lucht in mijn gezicht tintelen. Ik geniet en heb zin in de rest van ons 3 daagse avontuur.
Maar een avontuur is niet alleen maar mooi, spannend en vernieuwend. Al snel is daar 'weer zo'n heuvel' die ik wel vaker per fiets beklommen heb en die mij meer dan eens de adem benam. Ineens is het niet meer zo gemakkelijk om 'in het nu' te zijn en ga ik met gedachten over eerdere ervaringen mee terug naar het verleden. 'O nee he, weer zo'n helling, die heb ik nog nooit zonder afstappen beklommen' en: 'ik had toch andere banden op mn fiets moeten zetten, dan zou het gemakkelijker gaan', zijn gedachten die een hoop negatieve emoties bij mij oproepen en die mijn geest aangrijpt om niet met de lastige lichamelijke inspanning van het huidige moment bezig te hoeven zijn.
Ook later op de dag, wanneer we het afwisselende landschap van de Veluwe achter ons gelaten hebben en de wegen ineens een stuk platter, rechter en -zo denk ik al snel- saaier worden, merk ik dat er veel meer ruimte is voor gedachten, pijntjes in mijn lichaam van het fietsen en emoties over gebeurtenissen van afgelopen tijd die toch ineens weer boven komen drijven. Ik hoop op snel weer wat afleiding in de vorm van een bospaadje, een bruggetje of iets anders spannends onderweg. Een heel menselijk verlangen bij het ervaren van minder positieve gedachten, emoties of lichamelijke ongemakken, maar daarmee ben ik ver weg van 'het nu' en daarmee ook van al het moois dat dat 'nu' mij te bieden heeft. Door dit op te merken ben ik weer even mindful en kijk ik naar het landschap om mij heen: De lucht met de grijze wolken maar ook een mooie roze gloed van de zon daarachter. Als we even stilstaan zie ik het ijs op de plassen langs de weg met kunstige ronde vormen daarin.
Ik sta weer even stil bij het feit dat Mindful zijn niet vanzelf gaat, dat oefenen belangrijk is, elke dag weer. Ik fiets verder, met mijn aandacht bij mijn ademhaling: ik voel de koude lucht door mijn neus naar binnen stromen en de warme lucht door mijn mond weer naar buiten, terwijl we de rest van het 'saaie stuk' van ons avontuur afleggen. Ook saaiheid hoort bij een avontuur en is misschien niet zo saai als mijn geest mij in eerste instantie probeert te vertellen.
Terwijl ik dit schrijf, bij het kampvuur op onze tweede overnachtingsplek, merk ik op dat ik ook daarmee niet 'in het moment' ben en dat de ervaring van het hele kampvuur eigenlijk aan mij voorbij gaat. Ik leg alles even weg en richt mijn volledige aandacht op de dansende vlammen en de rook die opstijgt.
Elk moment is weer een nieuw moment om ervoor te kiezen mindful te zijn.
